Osoby wychowujące się w rodzinie, w której piło się w nadmiarze alkohol, mogą mieć poważne trudności w swoim życiu osobistym. To właśnie wtedy mówimy o DDA – Dorosłych Dzieciach Alkoholików. Kim dokładnie są DDA?

Szacunkowo, w całej Polsce jest około 1,5 miliona dzieci alkoholików, a nawet około 40% populacji Polaków to DDA. Chociaż może wydawać się to normą, to jednak nie powinno być za takie uznawane. DDA mają poważne problemy z wchodzeniem w relacje z innymi osobami, czują się często skrzywdzeni, wyobcowani, mają problemy z poczuciem niższości. Niektórzy też stają się alkoholikami.

Większa część z DDA nie zdaje sobie sprawy z tego, że ich obecna sytuacja życiowa wynika z tego, czego doświadczyli w dzieciństwie. Jednak obserwujemy, że coraz więcej z nich uświadamia sobie, że tak naprawdę zostali skrzywdzeni przez rodziców, a potem poszukuje profesjonalnej pomocy.

Kim są Dorosłe Dzieci Alkoholików?
Dorosłe Dzieci Alkoholików, czyli DDA to ogólne określenie syndromu, który pojawia się u osób, których rodzice pili. Warto jednak wskazać, że nie obejmuje on tylko tych, którzy mieli lub mają rodziców uzależnionych od alkoholu, ale także tych, w których rodzinach piło się często, ale nie zawsze.

DDA przyjmują różne role w dzieciństwie, które rzutują następnie na ich przyszłe życie, na to, z kim się wiążą, czy wchodzą w ogóle w jakiekolwiek związki, jakie mają podejście do życia.

Role przyjmowane przez DDA:
• bohater – jest nadmiernie odpowiedzialny za rodzinę, wchodzi w rolę rodzica w stosunku do młodszego rodzeństwa
• dziecko we mgle – wyeliminowane, samotne, ma trudności w kontaktach społecznych, ucieka w świat marzeń
• kozioł ofiarny – jest „czarną owcą w rodzinie”, sprawia problemy wychowawcze
• maskotka – uzależnia swoje samopoczucie od innych, dopasowuje się do ich potrzeb, jest najczęściej duszą towarzystwa

Te role przyjmowane przez dzieci, których rodzice korzystali z alkoholu, mogą następnie przekładać się na podobne problemy w przyszłości.

Główne cechy syndromu DDA:
• trudności we wprowadzaniu zmian w życiu
• stałe poszukiwanie uznania oraz afirmacji
• kłamanie bez powodu w sytuacjach, w których można powiedzieć prawdę
• problemy z nawiązywaniem kontaktów z innymi osobami
• surowe ocenianie siebie i traktowanie siebie za poważnie
• obawa przed krytykowaniem i osądzaniem przez innych
• obawa przed odrzuceniem i porzuceniem
• bardzo duża lojalność w stosunku do innych osób, nawet nieuzasadniona
• stres w przypadku zmian, nad którymi nie ma się kontroli
• poczucie, że jest się innym niż wszyscy
• trudności z samodzielnym organizowaniem sobie czasu, co powoduje różne zaległości
• poszukiwanie napięć i kryzysów, a potem uskarżanie się na nie
• duża obawa przed niepowodzeniami, sabotowanie własnych sukcesów
• nadmierna odpowiedzialność albo brak odpowiedzialności w ogóle
• trudności z przeżywaniem radości

Osoby, które doświadczają takich właśnie trudności, powinny pomyśleć o wzięciu udziału w spotkaniu z psychologiem, a następnie o uczestnictwu w terapii DDA – samodzielne poradzenie sobie z problemem nie zawsze jest możliwe.

Autor: Robert Butryn (psychoterapeuta)